In de dans vind ik stukken van mezelf en voel ik bevrijding

Ik had absoluut niet gedacht ooit te gaan dansen en ik niet alleen! Toen ik de leeftijd had dat leeftijdgenoten op dansles gingen zat ik op een internaat: het seminarie Beekvliet in St. Michielsgestel. Afgesloten van de buitenwereld heb ik daar vanaf mijn 12^e tot mijn 19^e geleefd.

Het geïsoleerde leven, het celibatair moeten zijn en de aanwezigheid van (seksueel) misbruik door de geestelijken hebben een grote invloed gehad op mijn latere leven. Dat ben ik de afgelopen jaren pas goed gaan beseffen. Juist in de jaren van groei naar volwassenheid en van zelfontplooiing heeft de leefomgeving van toen me geen kans gegeven me te ontwikkelen en heeft het juist mijn onzichtbaarheid en niet mezelf te zijn gevoed. Bovendien heb ik
die jaren buiten mijn gezin doorgebracht waardoor ik het familiegevoel heb moeten missen.

Daar kwam bij dat, als ik in de jaren daarna het al eens na enkele drankjes aandurfde de dansvloer op te gaan, ik te horen kreeg: jij kunt niet dansen, je hebt geen maatgevoel . Dan kun je je voorstellen dat ik me nooit uitgenodigd heb gevoeld om te gaan dansen, temeer omdat ik me schaamde om op die manier in de kijker te staan. Ik voelde me dan bekeken bij wat ik niet kon en door de angst te falen voelde ik me heel onzeker.

Nu is dat allemaal anders …

Begin dit jaar sloot ik me schoorvoetend aan bij een biodanza groep. Het moment was daar om uit mijn comfortzone te komen en de dans van het leven te ontmoeten. Ik voelde dat ik er klaar voor was en dat mijn moment was aangebroken. Er waren teveel aanwijzingen in mijn omgeving die mij lieten weten: Doen! Nu! En mijn intuïtie sloot zich daarbij aan.

In februari zette ik mijn eerste danspasjes. In het begin onwennig nog. Het moest van ver komen. Dansen was toch niet mijn ding? En daarbij in die dans andere, voor mij nieuwe mensen ontmoeten was best een uitdaging. Soms vrij, soms in gedachten van hoe kijkt de ander naar mij kwam ik in beweging. Het ene moment met een open blik, het andere moment afgesloten. Dan weer in de maat met mezelf, dan weer uit de maat met mezelf. Poeh! Het was een carrousel van gevoelens. Heel herkenbaar voor mij. Er werd me weer een spiegel voorgehouden.

Toch wist ik na het eerste samenzijn: ik mag hier zijn, ik ben welkom, ik mag mezelf zijn en het gevoel van vrijheid in de dans groeide. Meer en meer kon ik mijn lijf overgeven aan het ritme van de muziek, soms met gesloten ogen dan weer om me heen kijkend in de ontmoeting met de ander. Met een lach, ingetogen of uitbundig voelde ik me in de dansbeweging in contact met mezelf en met de ander, ook via de ogen, de handen en in een afsluitende omhelzing. Ik naam de intentie van opkomende gevoelens van aanraken en aangeraakt worden waar en kon deze in overgave accepteren.

Hoe bijzonder dat te beleven. Bevrijd van opgebouwde blokkades die door de dans wegzakten liet ik mijn verleden achter me en was er in mij de stem die mij duidelijk liet weten: ik kan dansen, ik dans. Zie mij eens dansen! Vol overgave! De angst en de onzekerheid verdwenen. Er ontstond ruimte voor vrijheid en liefde. Mijn gevoelens werden meer en meer zichtbaar in de dans. Hoe mooi! En hoe mooi deze vrijheid en liefde te delen met de andere dansers.

Voorafgaand in mijn core- en yoga oefeningen dans ik nu elke dag. En op momenten dat ik onrustig ben en het te druk in mijn hoofd is, ben ik me nog meer bewust wat de dans voor mij betekent en voel ik nog beter de bevrijding in me.

Nu in deze tijd die Corona wordt genoemd de regering via noodmaatregelen deze vorm van samenzijn verbiedt, is het niet mogelijk de biodanza met elkaar te beleven. Dat voelt als een gemis en mijn verlangen naar een hernieuwd samenzijn met de andere dansers groeit. Nog even wachten, ik vertrouw dat het snel weer wordt toegestaan.

Ik ben dankbaar dat ik de biodanza en mezelf in de dans ontdekt heb en dat ik me elke dag bewust ben van een bevrijdend gevoel.

Vanaf nu dans ik de bios: de dans van het leven.

Twitter Facebook LinkedIn Volgen