Zelfliefde

Al schrijvend aan onderstaande woorden hoorde ik regelmatig een stemmetje in mij zeggen: Het is wel veel ik, Guus. Plaats je nu jezelf niet teveel op de voorgrond? Blijf bescheiden! Zoals je bent. Toch bleef ik schrijven. Ik voelde me krachtig. Het stemmetje werd zwakker en toen het stemmetje op een gegeven moment zijn mond hield, wist ik dat het goed is wat ik schrijf en voel ik dat ik de volgende woorden mag delen:

In mijn kinderjaren was ik een heel verlegen jongetje. Ik zei niet veel zeker in een vreemde omgeving. Ik dook vaak weg in mijn eigen bubbel. Thuis in mijn gezin werd niet veel gesproken en als we een familiewapen zouden hebben gehad dan zou er met grote letters in staan: Bescheidenheid. Ik haatte vreemde mensen die lachten, omdat ik dan steeds dacht dat ze mij uitlachten. Ik durfde ze niet aan te kijken en was blij als ze mij niet aanspraken. Dan voelde ik me verplicht iets terug te zeggen, wat ik niet wilde en werd ik rood van schaamte. Ik werd daarom verlegen genoemd. Ik haatte dat woord.

Ik liet me amper horen. Zo herinner ik me dat ik me in discussiegroepen op de middelbare school niet mengde, bang dat wat ik zei niet interessant genoeg was en als ik al iets weifelend zei werd ik meteen onderbroken en dacht ik: Mijn mening doet er niet toe. Ik doe er niet toe.

Daarbij kwam nog dat ik mager was en een heel blanke huid had. Ik schaamde me voor mijn lichaam. Dat was ook een van de redenen waarom ik niet graag ging zwemmen, want dan zagen anderen me met alleen een zwembroek aan. Ik hield niet van mijn lijf.

Echte vriendjes had ik in mijn jeugd niet. Ik zocht ze niet op. Vaak hoorde ik mijn moeder woorden zeggen die ik liever niet hoorde: Doe eens mee! Sluit je eens aan! Ik kon het niet en ik voelde dat ik haar teleurstelde.

Ja, ik had de eerste jaren van mijn leven een groot minderwaardigheidscomplex. Mijn eigenwaarde was laag. Sporten was mijn escape. Ik had het geluk dat ik een sportman was, dat compenseerde enigszins mijn laag zelfbeeld en hield mij als het ware in leven. In mijn boek vind je herinneringen die dit ventje beschrijven.

Nu kan ik glimlachend terugkijken naar dat verlegen ventje van toen. Ik heb vooral de laatste jaren ontdekt wie ik ben en ik werd me ervan bewust dat ik er mag zijn. De in de laatste jaren ontvangen inzichten hebben mij wijzer en mooier gemaakt. Ze geven me vertrouwen. Ik heb ontdekt dat intuïtie en mededogen mijn kracht en mijn kwaliteit zijn.

Ik ben nog niet echt een grote prater, maar op momenten laat ik me horen. In alle openheid geef ik kwetsbaar anderen de kans mij te zien. Ik sta in alle vrijheid open en laat me in mijn hart kijken. Ik zie ook de ander. De ander mag zich ook naar mij openen. Er is veel ruimte in mij voor hem of haar.

Ik ben nu blij met mezelf en ik ben dankbaar dat ik anderen, vaak mensen die ik tot dat moment nog niet kende, ontmoette in waardevolle gesprekken, waarbij gevoelens in vertrouwen en met respect gedeeld worden. Diepgaande gesprekken waar ik als hooggevoelige van hou en die voor mij en de anderen waardevol zijn. Ze geven mij een liefdevol en dankbaar gevoel.

Ik ben dichterbij mezelf komen te staan. Ik ben van mezelf gaan houden. Ook ben ik van mijn lijf gaan houden. Zelfs nu rimpels en andere uitstulpingen mijn deel worden kijk ik met liefde naar mijn lijf. De zwembroek knelt niet meer.

Daarom durf ik nu hardop tegen mezelf te zeggen: I am beautyful. De tekst verpakt in ‘How could anyone’ verwoordt waardevol de gevoelens van mijn weg naar Zelfliefde en van wie ik ben. https://www.youtube.com/watch?v=aF7yFOlOk9M

Heb jezelf lief!

Twitter Facebook LinkedIn Volgen