Warme momenten
“Ik ervaar mijn emoties, vloeibaar als water stromen zij door mijn ziel”.
Onlangs trok ik ongezien dit kaartje. Even ervoor had ik een passage voorgelezen uit een kort verhaal dat ik in de zomer van dit jaar schreef en gebundeld is in ‘Aangespoelde verhalen’. In deze passage omschrijf ik de emoties die ik ervoer toen ik afgelopen zomer helemaal alleen op het strand van Ameland lag, daar waar de zee aan land komt en daar waar water aarde ontmoet. Op mijn rug gelegen gaf ik me ten volle over aan deze natuurelementen en voelde ik de stromende beweging van het zeewater en het strandzand. Het werd een bovenaardse beleving. Passend in het verhaal gaf ik het de volgende woorden:
"Het zeewater rolt sluipend onder zijn blote lijf door en spoelt voor even aan op het strand om van daar langzaam weer te keren naar zijn bron. Synchroon aan zijn adem masseren golven onvermoeibaar zijn hele lichaam, elke vezel van teen tot kruin wordt geraakt.
Eensgezind laat het zilte nat hem zoetjesaan wegzakken in het duinzand om hem vervolgens voor eenzelfde moment weer op te tillen. In een wiegende stroming, aards en helend. De verbinding van de open zee met zijn onbedekte lijf is onomwonden voelbaar.
Schaamteloos geniet hij van de herhalingen en het ritme van de golfbewegingen, kwetsbaar en liefdevol voor zichzelf. Zijn verleden en zijn toekomst vallen samen in het hier-en-nu.
Vredig ondergaat hij de deining in de golven als het wiegen van zijn lichaam en keert hij weer naar zijn tijd als baby in de armen van zijn moeder. Gevoelens van troost en veiligheid overspoelen hem".
Hoe lang ik daar zo gelegen heb, ik weet het niet en is absoluut onbelangrijk omdat de tijd stil stond in een hier-en-nu moment en mijn gevoel me zei: ‘Hier te zijn, hier te blijven.’
De woorden op het kaartje herinneren mij aan het gevoel van dat moment: emoties die vloeibaar als water vrijelijk door mij stroomden. Emoties die alleen van mij zijn en mij met mezelf verbinden, voelbaar en ontvankelijk.
Deze momenten noem ik warm. Ze geven mij een intens aangenaam onderbuikgevoel, de plek waar mijn emotiepotje zich bevindt. Ik prijs me gelukkig dat ik soortgelijke momenten de laatste jaren steeds meer mag ervaren soms vergezeld van heerlijke en o zo welkome waterlanders. Vol overgave geniet ik ervan, dankbaar voor de gevoeligheid in mij als watermens.
Ook in ontmoetingen met anderen mag ik regelmatig deze gevoelens ervaren. Ik voel dan niet alleen mezelf maar ook de ander in een mooie verbinding, alsof er een draadje loopt tussen mij en de ander in een moment van samensmelting. Een ontroerende ervaring!
Het zijn momenten die van tevoren niet te plannen zijn en zich niet laten aankondigen. Ze overkomen me. Ik ben me dan terdege bewust van een verbindend samenzijn.
Enkele van die warme ontmoetingen zijn te lezen in mijn levensverhaal ‘Hooggevoelig in een andere tijd’ zoals in de hoofdstukken “Ontmoeting met het Beest” en “Een bijzondere hartsontmoeting”.
Het waren voor mij ontmoetingen die mij diep raakten en mij een gevoel van een liefdevolle verbinding gaven. Ontmoetingen met een gouden randje. Ik noem ze ook wel koestermomenten.
Ik vind mijn gevoel een mooie kwaliteit maar het is tevens een valkuil. Het diep inleven en meevoelen heeft namelijk ook een schaduwkant: het overnemen van de pijn en het verdriet van de ander.
Daarover een andere keer, ik blijf nu nog even bij de mooie energie van de warme bubbel.
