Compassievermoeidheid
Compassievermoeidheid: Hoe psychische pijn zich kan nestelen in mijn lijf
Onlangs leerde ik tijdens het beluisteren van de in het Innerlijk Licht E-festival gebedde webinar van Els van de Schoot het woord compassievermoeidheid. De betekenis ervan was meteen duidelijk. Het is zo’n woord waarbij als je het hoort je meteen zegt: ja, dat bedoel ik, want ik was me al ervan bewust dat de pijn in mijn toch al zwakke rug die sinds enkele dagen opspeelt te maken heeft met de psychische spanningen van de afgelopen tijd.
Zo kon het gebeuren dat ik tijdens de biodanza ochtend van afgelopen week niet alleen de stekende pijn in mijn rug voelde maar ook de psychische pijn die mij weer overviel van een ervaring eerder dit jaar. Een zeer ellendige ervaring binnen mijn gezin met verstrekkende gevolgen waarbij gevoelens van boosheid en vooral van machteloosheid mij bezighielden. Waarbij de valkuil van mijn kwaliteit een groot inlevingsvermogen te hebben mij liet onderdompelen in depressiviteit gevuld met boosheid die mede voortkwam uit teleurgesteld te zijn in de rechterlijke macht, die mijn rechtsvaardigheidsgevoel zwaar op de proef stelde.
Tranen kwamen als vanzelf, toen ik een dans oversloeg om mijn lijf rust te gunnen en de pijn in mijn rug samentrok met de psychische pijn van toen. Gekwelde herinneringen aan die verdrietige tijd kwamen weer naar boven. Steken doorboorden mijn rug.
Het waren bittere tranen die geleidelijk overgingen in bevrijdende. Tranen, die welkom waren. Tranen die ik daarna in de volgende dans met de groep deelde. Een onbeschrijflijk gevoel werd mijn deel. Een gevoel van gehoord en gezien te worden in een onmetelijke saamhorigheid van liefdevolle verbinding met elkaar.
Na afloop en met de thee in ons midden mocht ik woorden geven aan mijn gevoelens van dat moment en voelde ik de helende kracht van kwetsbaar delen.
Gezegend zijn met een groot inlevingsvermogen heb ik laat in mijn leven pas echt als een kwaliteit mogen ontdekken. Vooral de brieven aan mijn moeder in mijn levensverhaal ‘Hooggevoelig in een andere tijd’ hebben mij daarbij geholpen de compassie ook voor mezelf te vinden. Achter me liggen jaren die mij meer en meer in mijn eigen kracht laten staan, maar het lichaam hield geen gelijke tred omdat ik op momenten niet goed voor me zelf zorgde. Het lichaam invalideerde, ja ik weet ik ben de jongste niet meer maar er was meer zoals de depressieve momenten voortkomend uit de bezorgdheid over mijn gezin, mijn kinderen en kleinkinderen. De zorgen om hen hielden mij en mijn gedachten gedurig bezig. Momenten waarin ik vooral machteloosheid voelde hen niet te kunnen helpen niet anders dan beschikbaar voor hen te zijn. En er gebeurde veel waarbij mijn inlevingsvermogen mij de waarheid vertelde over wat werkelijkheid was en is. En nog zijn er die momenten van teleurstelling en machteloosheid maar ik kan er nu veel beter mee omgaan door in mijn eigen energie te blijven of te komen omdat die energie met liefde is gevuld. Diezelfde energie die op andere momenten in contact met hen mijn hart wonderlijk verwarmt. Dat mag ik hier zeker niet onbeschreven laten.
Zo heeft ieder zijn weg te gaan, ook mijn kinderen en kleinkinderen. Om te leren en te groeien zeker op momenten dat zij gebukt gaan onder de lasten van hun gevoeligheid. Vertrouwen is daarbij de sleutel in het gunnen van mijn en hun weg te laten gaan.
