IK HEB GEEN SCHULD!
IK HEB GEEN SCHULD!
Deze gedachte kwam de laatste dagen weer naar boven en mijn herinneringen gingen terug naar enkele jaren geleden toen ik na meer dan 50 jaren mijn grote geheim kon delen: wat mij in de jaren van mijn puberteit op het internaat, het bisschoppelijk klein seminarie in St. Michielsgestel is overkomen. In het hoofdstuk ‘Einde seminarietijd’ van mijn boek schreef ik:
‘Ik hoop dat hij vanavond niet komt. Ik wil het niet. Ik wil alleen zijn en snel inslapen. Dan geef ik hem geen kans mij lastig te vallen. De gedachte dat hij kan komen houdt mijn hoofd bezig. Ik val maar niet in slaap. Zo meteen gaat het licht op de zaal uit en wat zal er dan gebeuren? Ik hoop, dat hij niet zal komen. Ik weet dat ik niet kan weigeren. Ik kan geen nee kan zeggen. Ik weet ook dat het niet mag en dat het niet kan. Ik kan gesnapt worden en ik ken de eventuele sanctie. Ik ben al een keer gewaarschuwd. Het is niet oké.’ ….
En zo gebeurde het dat ik als medeschuldige werd aangewezen en naar huis werd gestuurd, waar ik schaamtevol naar mijn ouders luisterde: ‘dat ik wijzer had moeten zijn om zulke dingen te doen’. Het was ook de laatste keer dat ik met mijn ouders hierover heb gesproken. Het werd in de doofpot gestopt. Het was beter dat niemand dat te weten kwam.
Pas enkele jaren geleden toen ik mijn herinneringen ging schrijven mocht ik mezelf en mijn schuldgevoel aankijken en kon ik niet voorbijgaan aan gedachten zoals: heb ik aanleiding gegeven? waarom ging ik mee in het spel en waarom kon ik geen nee zeggen? Was ik schuldig? Nee toch! Ik heb het toch niet gewild! Of …?
Op papier kon ik het toen woorden geven en voelde ik het verdriet en de boosheid van slachtoffer zijn. Schrijven was mijn therapie om helder waar te nemen van wat er toen gebeurde. Tranen hebben mij daarbij geholpen de gevoelens van schuld en schaamte vergevingsvol los te laten. Meer en meer kon ik mezelf helen. Ik leerde ook niet te blijven hangen in de vinger naar de ander te wijzen. Dat had geen zin, geen betekenis en verloste mij niet van mijn slachtofferschap.
Ik kan nu tegen mezelf zeggen: IK HEB GEEN SCHULD!
‘De gedachte aan onEIGENlijke schuld loslaten is een ultieme daad van liefde voor jezelf’. Het is “maar” een gedachte.
Veel liefs vooral voor hen die worstelen met het gevoel van schuld en schaamte.
Guus
