Ik kijk nu anders mijn wereld in
Niet toevallig kwam het hoofdstuk Ontmoetingen met mezelf uit mijn boek ‘Hooggevoelig in een andere tijd’ me onder de ogen en kijk ik met een glimlach terug op de jaren van mijn herontdekking. Ja dat was toen, gelukkig is het nu anders. Levenslang heeft voor mij nu een nieuwe klank gekregen. Hier een gedeelte van de tekst uit dat hoofdstuk.
Ik heb levenslang.
Alles wat ik voel komt hard binnen. Ik voel diep, ik voel helder. Ik besef dat emoties diep in mij een weg vinden. Soms gemengd met gevoelens van anderen. Vaak maak ik van een mug een olifant. Gebeurtenissen leg ik onder een vergrootglas. Ik heb geen filter dat mij helpt alles in het juiste perspectief te zien. Als een tsunami stromen emoties binnen en storten zich diep in mij. Mijn ratio kent mijn vergrootglas. Mijn gevoel is nog niet zo ver en heeft helaas nog een grote voorsprong op mijn denkvermogen. Lijdend laat ik me leiden door dat bad van prikkels, die mij overvallen en mij in hun greep houden. Ik voel me slachtoffer.
Ik heb levenslang.
Ik doe mijn best mooie momenten in mijn hoofd te laten landen. Mooie momenten met mijn kleinkinderen, waarbij gelukstranen mijn deel zijn geweest. Ook probeer ik ontmoetingen op te roepen die mij ontroerden en die mijn hart raakten. Ik doe een oproep op dankbare herinneringen die ik koester. Ze laten zich niet zien, ik kan ze niet voelen. Ze zijn te ver weg. Het lukt me niet deze mooie momenten in mijn hart toe te laten. Ik voel me machteloos en berust ongewild. De onrust blijft. De depressiviteit zit me halsstarrig dwars. Ik zie geen uitkomst. Het is een ramp HSP-er te zijn. Ik voel me slachtoffer van mijn eigen gevoel. Ik voel me in mijn eigen web van prikkels gevangen.
Ik heb levenslang.
Ik heb gefaald als partner en als vader. Ik ben tekort geschoten door mij niet te laten zien en mijn kwetsbaarheid niet aan hen te tonen. Ik heb niet echt mee kunnen leven met hun gevoelens. Ik ben geen goed voorbeeld geweest.
Ik heb levenslang.
Het leven is moeilijker geworden sinds mijn ontdekking. Ik voel zoveel meer. Het doet me pijn. Het maakt me neerslachtig. Ik voel mijn verdriet, de ander ziet het niet.
Ik voel me niet begrepen. Ik sta alleen in de wereld. Ik voel me eenzaam … eenzaam.
