Zien en gezien worden
Toen ik onlangs iemand ontmoette, die ik jaren niet gezien had, keek ik in het gezicht van een aan zijn lot overgelaten persoon. Ik zag pijn en vooral machteloosheid in zijn blik. Ik weet dat niemand schuld heeft gehad aan zijn beroerde situatie, maar zijn leven heeft op dit moment absoluut geen kwaliteit. De oorzaak ervan en wat eraan vooraf ging laat ik hier rusten, maar hij staat momenteel wanhopig buiten de maatschappij en ontbeert een thuis. Hij is alleen en wordt niet gezien!
Het herinnerde mij aan de jaren van mijn identiteitscrisis, toen ik niet gezien werd en ik het gevoel van alleen zijn had. In mijn jeugd en vooral in de jaren van de ontdekkingsreis naar mijn essentie voelde ik me vaak niet begrepen en gezien door de ander en had ik regelmatig depressieve periodes. Het proces wat ik aanging leerde mij dat ik het was die mezelf niet zag en dat ik dus eerst voor de spiegel moest gaan staan om naar mezelf te kijken en waar te nemen wie ik was en wie ik ben.
Nu voel ik me geroepen een tijdje met hem mee te wandelen op zijn pad en hij vertelde mij wat hem was overkomen en hoe hij nu in het leven staat. Het waren pittige verhalen en ik kon begrijpen hoe hij in al die vele jaren gevormd is tot wie hij nu is.
Het was aanleiding voor mij hem te ondersteunen met wat dicht bij mij ligt. Ik luisterde naar hem en ging samen met hem op zoek naar mogelijkheden waar hij gebaat mee zou kunnen zijn. Ik legde mijn oor te luister bij die instanties die hem hulp zouden kunnen verlenen. Ik liep al gauw vast, omdat die zorgverlening lange wachtlijsten heeft. Er ging geen deur open, ook al is de nood nu hoog. Die zorginstellingen zitten overvol.
Het was niet echt een verrassing, maar het maakte mij vanmorgen tijdens mijn wandeling ontzettend boos en verdrietig. Mijn rechtvaardigheidsgevoel kwam in opstand. Hoe kan het in Nederland waar de gezondheidszorg hoog op het prioriteitenlijstje staat gebeuren, dat de geestelijke gezondheid een ondergeschoven kindje is? Terwijl de lichamelijke gezondheid in deze C-tijd veel aandacht krijgt en miljarden ter beschikking worden om maatregelen te treffen, kunnen mensen die eenzaam zijn, met depressies kampen, door oorzaken op straat belanden en mensen in psychische nood, in gevallen zelfs veroorzaakt door een falende overheid, niet meteen geholpen worden. Ook deze mensen willen gezien geworden! Waarom is er minder aandacht voor mensen, die psychische moeilijkheden of mentale problemen hebben en waarom zijn er onvoldoende insentive care plekken voor mensen die op de rand van de afgrond leven? Ik vind dit zó oneerlijk. Waarom geen extra miljarden in deze zorg, meer zorgpersoneel, meer plekken en hogere vergoedingen? Waarom geen compassie voor deze groep? Waarom? Zo kan ik nog wel even doorgaan…..boos…., maar met boosheid help ik mezelf en anderen niet. Nee ik wil graag naar mogelijkheden in oplossingen kijken.
Zomaar wat kreten van gedachten die vanochtend mijn mind bezig hielden. En ik zag voor me de gezichten van onze volksvertegenwoordigers, een enkeling uitgezonderd. En ik voelde me teleurgesteld. Ik mis menselijkheid. Ja dat is wat ik niet zie: een menselijk gezicht.
Ik moet deze gedachten even lucht geven. Gedachten die mij afgelopen tijd wel meer hebben bezig gehouden. Ik laat ze nu los om in vertrouwen te kijken naar de toekomst wanneer de veranderingen gaan komen en het menselijk gezicht de aandacht krijgt die het verdient, ook al kan het nog wel even duren. Maar het is nu tijd voor de ommekeer!
Daarom wens ik vooral de mensen die aan de touwtjes trekken een menselijk gezicht:
Ecce Homo, zie de mens!
Bijgaande foto laat mij zien en toont mijn alleen zijn in een depressie. Ik zag toen mezelf niet en werd niet gezien. Deze foto zou in afgelopen jaren op momenten mijn profielfoto kunnen zijn geweest. Gelukkig niet te vergelijken met mijn huidige profielfoto, maar soms …. zoals vanochtend…..
Liefs
Guus
