Ik laat mijn sporen na…

Ik laat mijn sporen na…

Ik koester de relatie met mezelf… ik zit op het goede spoor …ook al dwaal ik weleens af en ben ik voor even het spoor bijster. Dan zit ik op een dood spoor en mag ik wisselen naar het juiste spoor: het vertrouwde pad van mijn essentie. Mijn intuïtie is daarbij mijn kompas, zij vertelt mij een waarheid die ik mag aannemen en vertrouwen.

Sinds ik het spoor van mezelf heb ontdekt, zie ik ook het spoor van de ander. Om voor een moment naast elkaar in hetzelfde spoor te lopen en daarna te ontsporen zonder daarbij de ander te verliezen maar om elkaar ruimte en vrijheid te geven.

Zo ben ik in mijn DNA de sporen van mijn lieve moeder gaan zien en werd me meer en meer duidelijk wie mijn moeder was, wie ik was en hoe onze relatie was. Die ontdekking trok de laatste jaren een zware wissel op mij die mij in mezelf liet verdwalen met de intentie om meer en meer bij mezelf, mijn essentie te komen. Daarbij is ook de verbinding met mijn moeder in een ander daglicht komen te staan en straalt nu onze wederzijdse liefde. Het spijt me dat ik deze ontdekking niet met haar in haar leven heb kunnen delen en toch … zijn we nu dichter bij elkaar dan ooit en is onze verbinding hecht!

Zo zie ik ook sporen terug in mijn nageslacht, mijn kinderen en kleinkinderen. Ik zie wonderlijke overeenkomsten die ik aandacht mag geven, ook al kent die herkenning soms ook een schaduwkant. Des te mooier is de verbinding met hen te zien op momenten wanneer ik vanuit liefde naar hen kijk.

In het geromantiseerde gedeelte van mijn boek schrijft Maan, mijn achterkleinkind dat het levenslicht nog zal zien, mij een brief op dezelfde wijze als ik mijn moeder onbeantwoorde brieven heb geschreven. Enkele woorden daaruit lees ik nu terug:

‘Opi, jij hebt jezelf leren kennen en hebt jouw weg , jouw spoor gevonden. Je bent gewisseld van spoor en je liet je daarna minder makkelijk ontsporen. Je volgde steeds beter je hart en je vertrouwde op je intuïtie. Het werd jouw kompas bij het zoeken van de juiste richting. Jij hebt ook jouw sporen nagelaten. Sporen die jij trok lieten sporen achter. Tijdens het lezen van je levensverhaal liep ik in jouw spoor met je mee. Ik volg in mijn leven een eigen spoor en sporen vind ik terug in jouw leven, als ik bemerk welke overeenkomstige genen wij hebben’.


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Ik laat mijn sporen na…

Meer vraag ik niet van jou

Trauma’s: de puzzelstukken van het leven

Koesteren

Compassievermoeidheid

Vergeven